Run Forest, run!

Wspominałam Wam w tym wpisie o moim planie przebiegnięcia 3 km na Stadionie Narodowym podczas eventu „OdWAŻ SIĘ być zdrowym na Narodowym!”. Myślałam, że będę gwiazdą biegu. Że pomimo ciągnących się za mną kilometrowych glutów i oddechu przerywanego kaszlem o dźwięku trabanta odpalanego na mrozie i tak dobiegnę do mety owiana chwałą zwycięstwa. Myślałam…

Na starcie pojawił się pewien konkurent. Konkurent, który rozłożył mnie na łopatki i przejął światło chwały. Z takim biegaczem, szefem wszystkich biegaczy nie ma co nawet stawać do boju. Kocham tego biegacza :)

Byłam w szoku, kiedy zobaczyłam ile ludzi pomimo niesamowitego zimna postanowiło przebiec się dookoła Stadionu Narodowego tak po prostu, dla idei. Najbardziej wzruszył mnie ojciec z dwójką dzieci, który dobiegł na metę jako ostatni niosąc na ręku jedno z nich a drugie prowadząc obok. Coś pięknego. Niby zwykły bieg, niby kolejny event propagujący zdrowy styl życia, ale dla mnie wyjątkowo niezwykły. Właśnie dlatego, że pierwszy raz patrzyłam się na ten obrazek oczami rodzica. Obserwowałam dzieci, które wpatrzone w swoich rodziców chciały robić to samo co oni. Chciały biec, skakać na skakance, pić wodę zamiast soczków z cukrem bo tak robili ich rodzice.

Pierwszy raz z zainteresowaniem oglądałam przedstawienie małych artystów, którzy produkowali się przed nami jak przed Parą Prezydencką. Kiedyś, takie występy mnie nie interesowały. A tam, powiedzą wierszyk, ukłonią się, popłaczą jak zapomną tekstu. I w końcu do mnie dotarło co w tym wszystkim jest najważniejsze. Najważniejsze dla tych dzieci jest to, że widzą ich rodzice. Że mogą pokazać im jak dużo się nauczyły, jakie są mądre, wysportowane. Dzieci chłoną to, co my dorośli im przekazujemy. Powielają nasze zachowania. To my – rodzice, uczymy nasze dzieci życia. Jeśli my startujemy w biegu o zdrowie to nasze dzieci z automatu uznają taki bieg za coś ważnego. Jeśli my – rodzice bawimy się w kąciku z kolorowankami, nasze dzieci automatycznie interesują się tym samym.

Jednym z partnerów akcji była Kropla Beskidu. Butelki wody stały wszędzie. Dzieci bawiły się tymi butelkami jak najlepszymi zabawkami. Kiedy rodzice pili wodę, dzieci robiły tak samo! Jedna z czytelniczek zapytała mnie ostatnio jak ja to zrobiłam, że moje dziecko pije tylko wodę. Po prostu piję ją sama. Nie lubię ze szklanki. Piję „z gwinta”. Moje dziecko aż piszczy kiedy widzi mnie z butelką i pomimo tego, że po sekundzie jest całe pozalewane wodą musi pić to samo co ja dokładnie tak samo jak ja.

Rodzice podczas sobotniej imprezy stanęli na wysokości zadania. Dawali przykład swoim dzieciom skacząc na skakankach, ścigając się na ergonometrach. Ja byłam bliska przemalowaniu się na jakieś zwierzątko ale wspólnie z moim ukochanym małżonkiem stwierdziliśmy, że z moimi workami pod oczami po nieprzespanej nocy i uczuleniem na twarzy po francuskiej wodzie wyglądam już wystarczająco egzotycznie.

Jedyne czego żałuję, to tego, że minęłyśmy się z Anią z pamiętnikmamy.pl (dosłownie metrami wnioskując po naszych zdjęciach podczas występu dzieciaków). Ania, wybacz! Zobaczyłam Twoje info na FB dopiero po powrocie :(

Droga Kroplo Beskidu, wnoszę postulat o zorganizowanie kolejnego biegu żebyśmy miały pretekst do nadrobienia spotkania z Anią ;)